Papatya Kokusu

Gecenin kör karanlýðýnda bulmuþum seni.
Neylesin yýldýzlar!
Bensiz gözlerindeki ay ýþýðýný...
Vurabilir mi kirpiklerin beni sen içimdeyken...
Kýyabilir misin kendine, beni boþ verip...
Papatya kokusunda sevmiþtim seni.
Kavgam oldun kimi zaman.
Kimi zaman da kavgalarýma sebep...
Dönmeni bekliyorum sevmeni de...
Uslandým artýk!
Hani parkta gördüðümüz çocuklar vardý ya
Týpký onlar gibi...
Papatyalarý kopartmadan her seferinde
“seviyor” çýkmýþtý, hatýrladýn mý?
Dönmeni bekliyorum sevmeni de...
Adresi biliyorsun.
Anahtar, paspasýn altýnda.
Gittiðinden beri hiç almadým oradan.
Onurlu bir aþkýn anahtarýydý sen söylerdin hep.
Sadece sen alabilirsin oradan yüreðimin tozuyla.
Ýçimde bir kuþ cývýltýsý var sanki.
Paspasýn altýnda anahtar yoktu.
Ve papatyalar kokuyordu mutfaðýn camýndan.
Biliyordum döneceðini.
Hoþ geldin içerime, hoþ geldin!







Sosyal Medyada Paylaşın: