YALNIZ İNSANLAR

YALNIZ ÝNSANLAR

Yalnýz insanlar,
Dünyanýn gökkuþaðýdýr;
Gözlerden yaðan yaðmur damlalarý
Ve yalnýzlýðýn sis bulutlarý,
Yay gibi yansýtýr ve daðýtýr renklerini...
Yalnýzlýk rüzgarlarla eser,
Ne zevk alýr insan nefesle, ne de verir...

Dokunduðu elden mutluluðun külleri uçar,
Sunduðu sýkýntý yüreklerde durur, hiç çýkmaz.
Ýnsanlarýn yüzlerinden acýlar çamurlu akar;
Yaðmura dallarý çarpan insandan aðaçlar
Ve gözünden topraða yaprak yaprak süzülen yaþlar...

Bir parçasýdýr candan, bedene giren yalnýzlýk...
Hayat, dünyanýn manzarasýna insanýn gözünle bakar;
Yalnýz insanlar, yaþarken ansýzýn boþlukta kaybolur,
Gideceði son adres ölümdür...

Kimsesiz kalmýþ, kalabalýkta beklerim;
Zaman dýþýmdan ardýna bakmadan akýp gider...
Yalnýzlýktýr rehberim,
Bana yolumda arkadaþlýk eder...

Yalanlar, dilimde gerçeklerle tartýlýr,
Yalnýzlýk, insanlardan aðýr gelir.
Kimbilir kim tarafýndan býrakýlýr,
Yalnýzlýk insansýz sonsuzluktadýr,
Yalnýzlýkta birgün yalnýz kalýr...

Yazan Figen ANAR
Sosyal Medyada Paylaşın: