GİDENLER

Annemin naftalin kokulu sandýðýnda çeyizim.
Unutulmuþ, evde kalmýþ bir kýz misali
Gelinlik çaðý geçmiþ, beklemekteyim...
Kanaviçelerde umudun dikiþ iðnesi,
Usumun kasnaðýnda iplil iplik iþlemekte.

Aralýksýz aðlayan bulutlarýn,
Kulaklarýma damlayan yaðmurlarýn
Þimþekleri çakmakta.
Yalýnayak kervansýz kaçýrýlan
Kýzlarýn ardýndan gidenler,
Yol yol, dað dað...
Suyundan içilmeyen kör bir çeþmeyim ben!

Yüreðimin künyesine hicret yazýlmýþ,
Aðtýný yýllarca yaktýðým,
Bedenimde gizlediðim ruhumdan fermansýz gidenler.
Analarýn gözbebeklerinden,
Kýnalý ellerinden öperim...

Ayaklarýmýn sýcaklýðý, düþerek giden
Ve üzerinde güneþin doðup-battýðý,
Baðrý daðlanan yüreðinim ben!
Duvarlarýmda resimlerin yankýlarý,
Penceremde hüzünlerin gölgeleri var...

Gönlüme elemi akýtýp,heybeme doldurup,
Hicranla kuþanýp gönülsüz gidenlerin;
Eski ve köhne sevdasýyým ben!
Havada biriken kara dumanlý acýlar,
Gürleyerek bulutlardan suyu topraða býrakan
Dinmeyen sensiz yaðan yaðmurlardaným ben!

Kulaðýmda ayrýlýðýn yanýk ezgisi,
Selanik’ten Edirne’ye söyleyerek gidenlerin;
Dallarý kesilmiþ ulu bir çýnarým ben!
Seher vakti saçlarýmý okþar rüzgar;
Her mevsim yapraklarým dallarýmdan yere düþer.
Dönmesini beklerim, býkmadan-usanmadan,
Beni benden alan, apansýz gidenlerin...


Sosyal Medyada Paylaşın: