Kara bulutta rahmet beyaz bulutta huzur
Gönlüm çektiði yükün gözüm dipsiz yokuþun
Kaybolurken içinde gün doðmadan þafakta
Bakarsan aydan bana daðdan ince nakýþla
Koysan siyâh noktanýn üstüne beyaz nokta
Yangýnýn renklerinde dumanýn grisinde
Düþe engelsiz yolda sözün yýktýðý duvar
Yumruðumdan kan damlar umut boðulur kinde
Ey gelecek korkutan göklerin ordularý
Daðlar deðil sizinle savaþacak çöller var
Yenilir o taþlarý kuþlarýn gagasýyla
Güneþten aldýrýp da baþýna býraktýðýn
Dirilir mi yeniden toprak kokan yaðmurda
Pençesini güneþe geçirmiþ kökler gibi
Yürekler çatlasa da göklerin ötesinden
Kanatlanýp kývýlcým sýçratan nallar bizim
Sesinde maverânýn rüzgârlarý esen gül
Bilmez misin baðrýmda gezer binlerce bülbül
Beni etmedi böyle düþman bile ihtiyâr
Esmeyeceksen bari söndürme güneþimi
Hiç kimsenin gözyaþý dindirmez ateþimi
Bulutlanmayan bir gök toprak karanlýðýnda
Yýldýzlarý doðuran þafaklarý doðuran
Ýmkânsýzýn peþinde yokuþlar yormaz beni
Gönlüme vurduðun yük gönlümde yediveren
Öldürse gözlerinin kararmasýndan gülüm
Susuz kalmaz güneþte aþklarýn en güzeli