Nefesinle yaşıyorum

Kýrk yaþýnda bir ateþin baþucundayým
Yoksunluðumun güncesine tütüyor
Nilüferle tutuþturulan ilkbahar

Billurun buðusunu
Öfkenin ýþýðýný sürüyorum bahçelere
Topraða mý deðiyor ayaklarým!
Benzim sarý..
Çok sarý yapraksýyým

Ýðdiþ edilen anýlar yýrtýnýyor
Geçtiðim yollarýn mazisi yok
Çünkü damarlarýmý yardým
Toparlanmak imkânsýz

Canlý sesleri var
Susuþun sessizliðini dinliyorum
Kudurgan, Sevecen, Maðrur
O ben miyim uzaklaþan
Yoksa baþka biri mi belirlemek imkânsýz

Eþyalar yýprandý aðaçlar yaþlandý
Yayýldý özsu gibi ateþin kokusu
Döneliyor buðulu bahçeleri
Sözcükler topluyor

Çaðýrsam uzaklaþan ayak seslerini
Elimi ellerine uzatsam
Kýzýlcýk karasý bozguna bulutlanýyor
Ömrümün ucundaki yara izi
Gittikçe büyüyor
Her dakika; her gün
Sessiz ve muazzam nilüfer yaðmur eþliðinde
Yeniden üzerime siniyor nefesinden ilk öpüþ sonsuzluðu!
Büyüleniyorum nefesinle
Göðün üstündeki varoþlara çýkarýlýyorum ..



Sosyal Medyada Paylaşın: