Yaktığım Fotoğraflarından Geriye Kalanlar: Kül Ve Pişmanlık

Severken seni
Gittikçe artan aþkýn gibi
Ayrýldýktan sonra da
Gittikçe artan acýn var þimdi...
Kaldý ki,
Senden kalan tek þeyin
Bir kaç fotoðraf olmasý bile
Yeteri kadar acýydý...

Bilemezsin...
Tahmin bile edemezsin.
Elimde tuttukça,
Sarýlmak isterken özlemle sýktýkça
Baktýkça bile
Canýmý yaktý fotoðraflarýn...
Her gece yarýsý
Herkes uyurken
Rüyalara dalmýþken,
Kabus sandýðým, inanmasý güç gerçeklerle
Benim bu odada
Baþým aðrýlý, gözüm yaþlý
Can yangýnlý durmam,
Fotoðrafýnla durmam
Öpmek istemem,
Ölmek istemem
Adil deðildi.
Kendime yakýþtýramadým da,
Gururum incindi...

Sonra gitmeye çalýþtým senden,
Unutmaya çalýþtým, çabaladým
Bu yüzden hatýralarýmýzý çaldým geçmiþten;
Yýrttým, yaktým, attým...

Ama þimdi de
Küllerle beraber
Lanet bir piþmanlýk kaldý geriye...
Çünkü ben;
Geçmiþte yaþadýklarýmýzý fotoðraflar yardýmýyla hatýrlayarak
Mutlu olabiliyordum bazen...

Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın: