SEN BAHAR

Sen bahar ,
Kýskanç yürekleri depreþtirir tadýn
Daha Güney’de, en güneyde çiçeklenmiþ çaðlalarý tadarým uykumda.
Sýcaðý ilk tadan tomurcuðu kýskanýrým.
Bandýðým tuz acýlarýma basýlýr, söner yavaþ yavaþ
Çaðlam bademe durur.
Ve son bulur...

Sen bahar!
Kar toprakla harmanlanmak için erir aç güneþlerde
Ben teninde yoðrulmak için su olurum, maya olurum.
Çýlgýnca çapalarým topraðý
Yâr yetiþsin boy boy, baþak versin
Hasat sarýsý,dillerde türkü olsun,tütsün.
Deðmesin kem gözleri çürümüþ filizlerin.


Sen bahar!
Kýrk ikindiler gibi içeyim seni
Süzülsün gözlerimden sevda toksinleri
Cerahat baðlamýþ geçmiþ aksýn parmak uçlarýmdan
Ve huzura dursun eller...
Âmin , âmin, âmin.
Gafletinden arsýz her semaya duruþumda
Pak yaným ol, kaldýysa...
Sonsuza dur.

Olmazsa...
Býrak erimesin karlarým.
Kuþandým soðuðunu sýkýca.
Bendime bir ben sýðarým.
Ýkimiz taþýyoruz
Bilinmedik sulara karýþýyoruz.
Henüz bulamasak da,
Lokman hekimin sýrlý ömür otunu suluyoruz.
Ben mi ömrüne ömür katýyorum
Sen mi sýrrýmda ölüm tadýyorsun.


Sen bahar!
Son cemre düþünce gelir yaz.
Toprak ýsýtmadan bedeni
Yetiþebilecek misin?






Sosyal Medyada Paylaşın: