ŞEMSİYE

Benim hiç daimi þemsiyem olmadý,
Hep bir yerlerde unuttum,
Hep ýslandým yaðmurlarda,
Sýrýlsýklam döndüm eve bazen,
Bazen sudan çýkmýþ balýk gibi...
Saçlarýmdan omuzlarýma düþen damlalar,
Acýlarýmý temizliyor gibi;
Elbiselerimin üstüme yapýþtýðýný,
Yaðmurlu günlerde hissederdim,
Bir bütün olurduk...
Bir kýrmýzý þemsiyem vardý,
Otobüsten indiðimde farkettim...
Koþtum, ýslýk çaldým, yetiþemedim!
Doluya yakalandým.
Derken çiçekl,i mavili, morlu, ebruli,
Renklerle iyi anlaþýyordum galiba.
Son aldýðým þemsiyem siyahtý,
Sapý uzun, dedeminki gibi...
Dolapta duruyor belki,belki yaðmur yaðmýyor þu sýralar,
Lakin biliyorum bir gün o da kaybolacak...
Acaba dedem hiç þemsiye kaybetti mi?
Sorun þu ki;
Onunla derin muhabbet edecek yaþlara eriþemedim,
Birbirimize yetiþemedik!..
Duygular kaybolur mu ki,
Umursanmayan kaldýrýmlarda?
Ümitler kaybolur mu ki,
Umutsuzluklar içinde?
O zaman ölüm de bir kayboluþ deðil mi ki,
Rengarenk þemsiyerin mabedinde?
Benim hiç daimi þemsiyem olmadý!
DAÝMÝ KAYIPLARIM VAR...
Sosyal Medyada Paylaşın: