KEMAN ViYOLA AŞKI
Kemanýmda tiz bir ses,
Tellerinde yýllarýn birikmiþ nefreti,
Ýnciler dökülür yüreðimden,
Yüreði paramparça!
Diyor ki; beni vur duvardan duvara!
Nedeni meçhul bir sevda,
Neþter kesemez!
Ýzin vermem iyileþtirme bu yarayý,
Yalancý kesici zýrzavatlarla!
Gücün yetiyorsa gel kes hakiki elmasla!
Dilimin ucunda zehrini boþaltmaya hazýr,
Gözleri iri, keskin bir akrep,
Birleþir keman sesiyle,
Sakinlesen bir isyan!
Ah karanlýklar!
Tutsanýz her gece topraða verdiðim kelebek ölülerini,
Ýçiniz acýr!
Hepiniz dökerdiniz sakladýðýnýz biriktirdiðiniz kederleri!
Taziye evi olur keman eþliðinde,
Sökülürdünüz hepiniz dertlerinizi
Akbaba utanýrdý kendinden ve ceddinden!
Yedi sülalesine söverdi!
Gözlerin gözlerime deðerse,
Cehennemin olur!
Eline aldýðýn elmas,
Damarlarýnda erir sonun olur!
Akrep yelkovaný elbette bulur,
Koþma yüreðin nefes nefese kalýr!
Dizlerinin baðý çözülür!
Bu nefret seni can evinden vurur!
Keman aðlýyor; deli deli,
Yok ki bu matemin gideri,
Çýldýrýyor kendi baþýna,
Çýrpýnýyor,
Haykýrýyor,
Kuduruyor!
Ýstemez nota beste!
Ýstemez loþ ýþýklar!
Yaðmurun altýnda kavrulan,
Ýþitince iliklerine kadar utanan!
Kelebek ölülerini uyandýran!
Ses ver kemanima yeniden basla,
Titret kemanýmý haykýran viyola!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.