kirk iki derece ateþle öperdim dudaklarýndan
dizlerimiz yanýk kokardý gecenin en mahrem yerinde
kayan yýldýzlarý biriktirirdik pencere önünde
seslerimiz susardý
gözlerimize rüzgâr kaçardý
derken bir yaðmur aðlardý
bir sigarayý içerdik iki dudak
her gece ay banyosu yapan çýplak oda da soyunuþunu unutamamak ne demekti giyinirken
eylül’ü laciverte boyardýk sen istersen
gökkuþaðýnýn ilk katilleri olurdu renklerimiz
yak gözlerimin zifirini daðýlsýn kirpiklerim
can havli olsun telaþýmýz
uzaklara küfredelim çatlasýn yollar
yanýma gel sevgilim
"bir nedeni yok yalnýzca öptüm"
bütün papatyalarý gömdüm arka bahçeye
toprak topladým sepetime ölüyor ölmüyor fallarýna bakalým
tetanoz yayýlsýn damarlarýmýza paslý öp beni
parmak uçlarým neþter acýsý gibi sýzlasýn sýrtýnda
yasak elmalarý bölelim tam ortasýndan
yoksun ama varsýn ya yanýmda korkuyorum kaybolacaksýn
cinnetle çekiyorum seni içime
teslim ol sevgilim
"bir nedeni yok yalnýzca öptüm"
kýrmýzý ve kötü çocuklarý terk et cami avlusuna doðmadan
aðlarlarsa bizi de terk et ve kaç
zaten tabiatýna aykýrý mavi patikler
oysa bir kýz çocuðu tasarlýyorum aklýmda
elleri hiç kirlenmeyecek gibi masum beyaz
asit yaðmurlarýna atasým ya da hiroþima’da unutasým geliyor sonra
dünyaya gelen her canlý tecilli ölü nasýlsa
ölsün yâren’ler
yeter ki gitme sevgilim
"bir nedeni yok yalnýzca öptüm"
kalbime týrmanýyor amansýz bir maraz
ne kadarlýk ömrü var diye soran hasta yakýnlarý cemiyetine üye ol
belki bir kaç asýr daha severim seni
yýrtýk rahibeler tütsü yakýyor baþýmda
ben kilise ritueli bilmem ki
hayýr hayýr burda ölmeyim
mor olacaktý kefenim öyle vasiyet etmiþtim hatýrla
çift kiþilik tabutta uzan yanýma sevgilim
gözlerimi sen kapa
bir nedeni yok yalnýzca öp beni
...