gel otur yanýma Rehnûma
gözlerimi oku susmalarýmý dinle
bu þiiri sonundan baþlayarak yazýyorum
bana yol göster ve söyle
O’nu hiç görmemiþ gibi yapabilir miyim sence?
bu söyleyemediklerimdir Rehnûma!
koþar adým kaçýyor içimdeki þarkýlar O’nun adý geçince
parmaklarým piyanistler gibi O’nu çalmak için uzuyor
konuþ derse diye sözler yetiþtiriyorum gönlūmdeki serada
giyinsekte yanacaðýz biliyorum,soyunsakta...
bu bir elemdir Rehnûma!
uzun bir cümlenin noktasýný kaybetmesi gibi
bitimsiz ve anlamsýzým O’nu özlerken...
bir karýncayý yüksekten atmak gibi yokluðu
ve koþup avuç açmak düþmeden gelmeleri.....
hep gülümseyen kýz çocuðu saçlarým
O’nun ellerinde...
bu bir sýrdýr Rehnûma!
kar altýnda yanan ateþ gibi dudaklarým, O’nun adýný anarken
mesela ayaklarým topraða gömūlūyor gözlerini yumunca
ellerim bal mumu gibi eriyor
O’nu özlemek, filleri yūreðimde misafir ediyor...
bu bir gizdir Rehnûma!
būtūn kemiklerim oynaklarýndan çýkýyor O’nun sesi susunca.
taþcasýna kýmýldamýyorum
duvarlarý yokluyor boynumun ūstūndeki
sonra her týkýrtýyý menteþe sanýyorum
sigara dumaným halka olunca, anlýyorum ki O’da beni çekiyor ciðerindeki odaya...