Aslýnda hiç kimse yok
mavileþen gölgelerine takýlýp parçalananlar
bir düþün akrep sancýsýnda zembereði susmuþ zamanlar
mesela o gördüðün gökyüzü , kumda kadavrasý unutulmuþ kuþlar...
Sen de yoksun ama bunu bilmiyorsun
bakýyorsun gözlerin bir yontuya dönüþüyor
konuþuyorsun sesin kendine dönüyor- çarpýp boþluða
içine çöküyorsun suyun en dibine kristaleþen gölgenle
kýrýlýyor bütün yengeçler- tuza gömülüyorsun
Bir týrtýlsýn artýk kozanda kelebek yaratan
üç güne ölümü satan- yaþamakmýþ/ geçelim bunlarý
Örneðin bir duvar da penceresin
bir kitapta ayraç
ya da diðer yarým kürede kaçak bir ruh
sürekli dönüyorsun kendi ekseninde
ben diyeyim mevlevi bir martý
sen de kollarý omuzlarýndan kopmuþ Hektor
ama yine de yoksun- kendimden biliyorum
Hic kimse yok aslýnda
bir aynada siyah illüzyonla yüzleþme de buna sen
ya da an düþmesi bir düþün labirentinden geçen
Ödünç masallarda devþirilen devrik bir söylence örnegin
Osirisin kemiklerini saklayan eski dünya da
yeni kitaplar yazýlýyor kýrmýzý acýlarla
Kendini tekrarlayan cehennemler geçiyor içimizden
bir siyah muskaya hapsediliyor tanrýlar
Ben de yokum aslýnda
ama bunu hiç kimse bilmiyor
örnegin elimi uzattýðýmda bir karanfile
kalbimi ýsýrýyor bir kadýn
budha gülümsüyor-
Ganja atýyorlar yanmýþ bir ceseti
kapanýyor kapýsý mushabýn
Orda camdan türbe içinde
okunmuþ karýncalar yerken gözlerini
izafi bir þiirle kopyalýyorum-
sudaki yansýmaný
Aslýnda hiç kimse yok
hayat korgulanmýþ bir çocuk
düþlerimizde...
CC_
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.