Sevgili(m)...
Eskimiþ hüzün aðlýyor aynalarda
Sen, bende bir (h)içlik gibi/
Oysa benim hayatým buz gibi-eriyorken;
Sen beni ne zaman seveceksin?
Rengi kaçmýþ gölgelere kalýnca mý?
Korkuyorum… Hüznüm þeytana âþýk, bilesin…
Seni sevmekten doðdum
Seni sevmemekle ölemem ki
Ellerimde, ýslak düþ yaðmurlarý
Kuruyor/ usulca bahaneler uçuruyorum…
Anlamýyorsun deðil mi sevgili/
Anlamayacaksýn da-iki fiil kadarken aþk,
Ben, sana hiç gelmedim ki-gideyim,
Allah aþkýna býrak beni… Zebaniye âþýk olayým…
Seni sevmekle büyüdüm
Seni sevmemekle küçülemem ki
Senden kaçýp, ne kadar uzaða gidebilirim
Sen olmuþken bu beden… Unutamam ki
Korkuyorum! Gündüzüm-gece olur diye
Ve belki de bir salýncakta kalýr diye düþlerim
Düþmekten/ sensiz kalmaktan korkuyorum…
Anlasana senin sevginden dilimde bir hece “yorgunum” diye,
Seni sev(m)iyorum…
Emre onbey