Yitik bir aşkın son busesi

Her gelmeyiþin de biraz daha azaldým bu hayattan
borçlandým yalnýzlýða
kalmadý çarem senetlendim ölümle
ve attým imzamý azraile tek celsede

gelmezsen
yatýracaklar beyaz kefene bedenimi
akacak kaným sonra þarap misali ve ben günahýn olacaðým.

Öleceðim,
ve bana neden öldüðümü soracaklar

gözleri diyeceðim,
çünkü,masum göz bebeklerindeki eþsiz renginde boðuldum

güzeldi diyeceðim
çünkü,can alýcý bir güzelliðin vardý ve canýmý aldý

bir elveda kurþunu sýkarken þakaklarýma
üzerime serpiþtirdiðin ’kendine iyi bak’lar battý yüreðime

o benim þah’ým dedim yüreðime,bilmeden mat edeceðini.

Ayrýlýðýn ilk günü,
uyandýðýmda sen yoktun, çoktan gitmiþtin,
yokluðunun kokusu sinmiþti etrafa,
sanki o gün herkes gitmiþti

ve her sabaha gözyaþý katliyle uyandým senden sonra,
gözlerimi her açtýðýmda yeni bir hayali öldürdüm içinde sen olan

ne seni unutabildim uykusuz gecelerimde
ne de yüreðime batýrdýðýn veda cümlerini

ya da dur az
yani gitme
yani bekle biraz
böylede gidilmez ki canýmý alýrcasýna
saçlarýn tellerine astýðýn soðuk bedenime
son isteðin nedir diye sormayacak mýsýn ?

þimdi senden ’dön’menimi istemeliyim
yoksa
benden sonra ’hoþça kal’mý demeliyim

senden sonra yar(a)sýzým
biliyorum geçmeyecek,
biliyorum geçmek bilmeyecek zaman
biliyorum alýþmam lazým
alýþmalý/yým
alýþtý/m
alýþtýk yalnýzlýða

ve bir ’fatiha’ diliyorum
yitirilmiþ her aþkýn ardýndan parçalanan yüreklere.

Erkan Ipek
Sosyal Medyada Paylaşın: