dedim sana;
senin deðil, insanlýðýn ayýbýdýr bu
suçlu olduðundan da deðil
bu kuytu köþede
sokak kedisi gibi büzülüþün
lakin duymadýn, donmuþtun!
yoksul ve soðuktu senin dünyan
rüzgarý ardýna almýþtýn üþümesin diye ellerin
gözlerin yýldýz arýyordu zifir karanlýðýna
masallar özlüyordu kýraðý düþmüþ kirpiklerin
o vakitlerde iþte
süt sýzýsý düþmüþtü annenin göðüslerine
baðýþla!
görmedin, tanýktým dün gece
göðsüne saplanan býçaklarýn sayýsýna
sanki bir aðacý doðrarcasýna
ayýrýyorlardý gövdeni baþýndan
sen anneni özlüyordun
sarý ýþýklý evleri düþündükçe
öfkeleniyordun ellerini koparan babana
kan ter içinde
ve nehirler yön deðiþtiriyordu sessizce
öpülmemiþ gamzelerine
sonra çýðlýk çýðlýða
koparma diyordun ellerimi baba
o ara gördüydüm
biri kalbini çýkarýyordu yerinden
biri gözlerini oyuyordu
biri gülüþlerini koparýyordu dudaklarýndan
biri umutlarýný yaðmalýyordu
aldýrmýyordu sana uyuyan menfur þehir
ve ben kirpiklerini aralayýp usulca
iri gözlerinden geçtim gizlice
bir çok acý parçasý takýldý ellerime
tufan vurmuþ kadar talandý her duyun
bir de cesetler gördüm gizlediðin
o küçücük kalbinde
intizar sonucu yazýyordu sebep
yemin olsun ki…
öp demesen de öpecektim yaralarýndan
o ara ben;
dudaklarýmý ýsýrýp acý yudumluyordum
o ara ben;
sana cesur görünme adýna
yufka yüreðimi kamçýlýyordum
ve senin ufak ellerin semada
koparma diyordun ellerimi baba
senin ellerin ufaktý
babanýn elleri kan içinde
ve ben;
bir yandan umutlarýný toplama telaþýnda
bir yandan hayallerini yapýþtýrma
duyuyorum seni gece gözlüm
hayat en keskin yanýyla düþmüþ bakýþlarýna
ve abanmýþ yaþamýn uðultusu þah damarýna
suskunluðun beynimde avaz avaz
ah bilseler o körpe tenine
kaç býçak saplar ayaz
ey ayça düþmeyen sokaklarýn çýplak ayaklý çocuðu
aldýrma saðýrlara körlere
bilmez misin
çok oldu çürüyeli insanlýðýn onuru
sen býrak soluðunu göklere!
13/02/20013/ N_Erol