gölgeler mahalleyi teslim alýnca pencere kenarlarýnda gezinir umutlarým evler bir adama benzer odalar bir hayat görür ben hep kabullendiðim çocukluðumla kalýrým arkadaþlarým büyürler durmadan ben ölümü kýskanýrým kapýlara mahçup...
mahallenin sabahýna akþamýn kokusu siner ben umutlu ve derbederim salon vitrinlerinde kalan çocukluk avunmuþluðumla yere alçaktan bakarým...
eski evlerdeki babamý özlerim duvarlarý ince mavi kemerleri sarmaþýk özlerim su içiþini çay demleyiþini cigarasýndaki külün tükeniþini seni görse bana ne diyeceðini bilmem ama özlerim... mahalle azalýr ömür minderli arka balkon ister...
þiirim ömrümden uzundur kaldýðým yerden sessizlik anlamýmý devralýr sessizlik son þiirimdir adý ölüm olur ayrýlýk aþký yener adý ömür olur olmanýn adayýydýk biz ölmenin deðil gülüþüm eski evlerde eski evler mahallenin sabahýnda üþür kaldýðým yerde üþümek öksüz kalýr...
kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın:
kagan_iscen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.