ÖLÜM KAPANIRKEN AY TEPEMDEN GÜLÜMSER Mİ

gönül gözünde kalan güzel bir güne hasret
özlem duydukça yürek nasýl etmez ki nefret,

þu ömür kervanýndan çaðýran ey ! sonsuzluk
hangi vakit dinecek içimde ki susuzluk.

sahipsiz bir adamým, hüzün sarmýþ ruhumu
unutuyorum Tanrým bir insan olduðumu,

ezanlarýn yükselen sesiyle uyanýrým
geceyle bir çýrpýnýr ruhum ile oynarým.

hayat nasýl yutacak içimde ki öfkeyi
ben unutmuþ giderken bir tebessüm etmeyi,

dalga, dalga devrilir bu zaman üzerime
temiz uyku hangi gün, düþer alýn terime.

Aþk’a susamýþ yiðit, ay parçasý güzele
varýp talib olmuþsa neden düþer gazele,

bu alemin hazzýný öfke ile kusturan
kötü kader deðil mi hançer vurup susturan.

ölüm kapanýrken Ay, tepemden gülümser mi
biten ömrün ardýndan gül kokusu eser mi,

herþeyimle düþtüðüm bu çaresiz dünyadan
beni geri koyma Rab, cennet denen rüyadan.

ötesinde gizlenmiþ, hayal edilen alem
ispatýný bulur mu o ulu günde çilem,

acýsýný toplamýþ insana müjde verir
nefsin yokuþlarýnda inen kalpler sevinir.

gökte daðýlmýþ bulut, toprak sýrtýnda ki taþ
büyük bir çýðlýk gibi ruhumu saran telaþ,

yaþamýn kýyýsýnda bekleyen o büyücü
neye inse ölümün hiç kýrýlmýyor gücü.

AÐLAYAN NÝSAN







Sosyal Medyada Paylaşın: