PORTAKAL BAHÇELERİNDE ERİSİN YALNIZLIĞIN

koca bir ormanýn içine düþmüþ
aç gözlü nefeslerin çarpýþtýðý
gizli bir rüzgarýn uðultusu sarýyor
korkudan biçilmiþ kanatlarýmýzý.

mevsimler bile birbirini hançerlerken
güneþ ayý kucaklýyor mu hiç

geceye adýný yýldýz yazmýyor mu
gün kaybolurken

topraðýn gücü kimde saklý
tarih fýsýldamýyor mu kulaðýmýza

deðiþen rüzgarlarýn yönü
kim kimler için esiyor

sarmaþýklar neden dolanýr öyle
gübreyi neden emer ki tohum
kiralýk konaklarda yetimlerin
çýðlýklarý neden dinmez ansýzýn

Ey! yürümeyen ve üremeyen akýl,

ölüm her an sana kýlýç kuþanýrken
hangi odalarda saklýyorsun kendini

maddenin garip dünyasýnda
boðazýna dizdiðin
lokmalar mý dindirecek öfkeni

gücünün her damlasýný harcarken
deniz kokan sahiller,
kýr çiçekleri,
minik serçelerin suyu öpüþü
seni yolcu etmez mi
çaðýl çaðýl çaðlayan ýrmaklarýn o güzel sesine

iþte buna hayat diyorlar;

kirli dudaklarýný yaðmurun suyuyla yýka artýk
taze ölümlere kulak ver
ruhunu maviye ateþlesin
ve portakal bahçelerin de erisin yalnýzlýðýn

içinde ki topal çocuðun özlemini dindir
karanlýk havana ýþýðý vur
matemli gecelerde konaklama

gençliðin boþ beþiklerde avunmasýn
ve kanýn uyuþmasýn
yeni doðan fýrsatlarýn telaþýyla

içinde yayýlan sefil bakýþlara
kapatma gözlerini
bu baþ aðýr gelmesin gövdeye,

etrafýnda dönüp dolaþan hayat senin için
bayrak açmýþ ölüme
direnebildiðin kadar.









Sosyal Medyada Paylaşın: