Mantýðýn bittiði yerde
Sessizce dinliyorum etrafý,
Siyahý deðil; kýrmýzýyý arýyorum
Kýrmýzýdan hangi renge çalacaksa yaþam
Oraya kaysýn istiyorum zülal ile süzülen aydýnlýðý…
Umudu çalýnan kimsenin sevincini yaþýyorum
Yoksun çünkü; yarýmým
Ay ýþýðýyla utancýný yýkayan
Küçük yýldýzlara dileklerini baðlayan
Koskoca hiçim yani…
Dedim ya sevgili umut bir baþýna sebepsizdir
Umudum umutlanýyor ortak istiyor yanýna
Onlar ki bizle bütün
Sade... þartsýz… Ýçten... tanýmsýz
Biraz kendi… biraz sen… biraz ben
Her þey için umut yani.
Virgüller getiriyor seni yakýnýma cümlelerim bitiyor
noktalanýyorsun.
Diniyor çiseleyen yaðmur düþlerim
Yazý benim yazým.
umut unutulmuþ ucu kývrýlmýþ mektup þimdi.
Cümleye dökemediðim hislerimin
Her tanesini gözlerimden süzdüm: Anla
seni yaþayabilmek adýna umut yaðmurundayým.
Mantýðýmla barýþýk deðilim bu yüzden
Yarým yamalak aþk dizesindeyim
Yavaþ yavaþ bitiyor mürekkebim gün batmakta þimdi.
Umuduma ortak olduðunu bilerek yaþýyordum..
Diðer yanýmda noktam sendin
Suretin çiçek verdiðin neþe Aþk tadýndaydý.
Umutluydum yani.