DÜĞÜN GİBİ...

giderken hiç düþünmedim mi sanýyorsun...
kaç intiharý býrakacaðým gözlerinde.
ya benim ayaklarým?
cehennem ateþiydi sanki her bir adýmý!
çýðlýklarýmý nasýl gizledim bir bilsen;
kanattýðým düþlerini daha da acýtmamak için!
yüreðimin odalarýna hapsettim;
ellerimle kapattým, dudaklarýmdan sýzmasýn diye haykýrýþlarýmý...
senin gördüðün acýmasýz bir elvedaydý belki;
kücük bir tebessümün ardýna gizlediðim ama,
aslýnda ölümümdü aynadaki aksi...
ben ölürdüm, ölürdüm de sana nasýl kýyardým?
mecburi bir gidiþin öyküsüydü benimkisi...
sana göre anlamsýz gidiþime, yalandan kýlýflar dikmeliydim!
dikmeliydim ki, öfken yaþatsýn seni!
nefretin büyüsün içinde ,
küçûcük kalsýn Aþkýn içinde!
kalsýn ki, yaþatsýn bu duygu seni!

ben ölürdüm , ölürdüm de, kýyamazdým ki sana hiç!
ben seni öylesine sevmedim ki!!!
gözlerindeki o yaþlarý görmektense,
nefretinin yaðmurunda boðulurdum ben!

sen ki, en sevdiðim türkü,
sen ki, yüzümün tek gülüþü...
yeter ki sen nefes al,
ben karþýlarým; düðün gibi ölümü! /NergizA/
Sosyal Medyada Paylaşın: