Aşk Olsun!
Aþk Olsun!
“Ýnsan, insana ayna” derler, inanma!
Asýl insan Allah’a ayna…
Tüm insanlarý toplasan, koysan kefeye!
Diðerine tek insan, gelir dengeye!
Yüce insanlar! Kim onlar?
Büyük sanýlanlar, belki en cüceler!
Birlik denen; biri bin edip, çoðalmak mý?
Ýki biri, bir eden. Tekbir!
Sürü baþý, sürüden ayrý mý?
Sürenler de sürünüyor…
Davulun sesi hoþ da
Kavalý üfleyen kim?
Þu eðilip, bükülen kiþilik/sizler!
Önde, maðrur; dikilen kim?
Mürailer, el ovuþturuyor,
Sefiller, isyankar…
Düzen/bazlar, düzeni saðlar!
Düzülenler alkýþta…
“Zor oyunu bozar” da,
Suçlu, oyun bozan mý?
Alýþmýþ, kudurmuþtan kötü!
Köpekler isyanda…
Zýt, zýddýna gebe!
Çaresiz, Adile ebe…
Haram kazanç, revaçta!
Zavallý fahiþeler, helal kazançta…
Maymunu beðenmeyenler!
Gerçekten “Ýnsan” mý?
“Aþk olsun!” Diyemiyorum, yazýk!
Gördüm ki maþukun niyeti bozuk!
“Meþk olsun!” Diyeceðim ama
Aþk olmadan da meþk olmaz ki…
Yine de aþk olsun…
Ahmet Bektaþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.