Rüzgar toplamaða her iniþimiz de Sevgi kaynaðýmýz bir göl vardý orada. Sazlarý mahsundu, üþüyen nergisleri titrek Onlarýn da nesli tükeniyordu giderek.
Gönülsüz ve de durgun akýyordu sular Yaþlý ve özürlü Leylek hep düþünceliydi, Kanatlarýný açarak yine de sevgi selamýný verdi Mekan tuttuðu yosunlu o kaya baþýndan.
Sevgi toplasak bari, sýcacýk gün ýþýklarýndan Kýrk ikindi yaðmurlarýna yakalanmadan, Huzur umutlarýný hazan seline çeviren zaman geçiþleri Ýnsanýn hak etmediklerini, her gün batýmýnda sergileyen.
Biraz da güneþ toplasak, kýrk ikindilere yakalanmadan, Rüzgar ekip fýrtýnalar biçmekten kaçýnsak, Hep güvencemiz olurdu, her nesneye sevgi tortularýmýz Kaygýlar ötelenir, kaybolurdu ölüm korkularýmýz.
Hiç bir þey ölüm kadar acý ve gerçek deðildir: Neye baksa, hangi yana yönelse insan Ona gülen her nesnenin sevgisine muhtaç! Gerçek bu, Yaradanýn kural ve kanunlarý geçerliyken Boþuna üzülüp, boþuna karamsar olmasa insan.
KEMAL POLAT
Sosyal Medyada Paylaşın:
kempol Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.