Ben aslýnda en büyük yaralardan kopan kanlý bir kabuðum kendimde...
Koptukça kendime birikiyorum bu aralar, kendimde kanýyorum. Onca yaradan doðmuþ kanlý kabuðum, içimde acýya açýyor tüm pencerelerimi. Kapýlarýmda kan kokusu ve ayrýlýk acýsý büyütüyorum. Dilim hâlâ pýhtýlaþmýþ vedalarý saklýyor ucunda. Düþmüyor haznelere cümlelerim. Tükürsem irin bulaþýyor mutluluðun kaldýrýmlarýna. Sussam olmuyor, konuþsam acýyor tutamadýðým yanlarým. Büyük yaralar benim þehrim! Ve ben þehrimde Iþýksýz odalara kilitlenip büyüyorum içimde. Ne su istiyorum kimseden ne bir çay ne de sigara. Kendi baþýmý yiyorum alacakaranlýðýn gölgeli yanlarýnda. Göz kapaklarýma öðretemedim bir türlü yanaklarýma düþmeyi. Bakýþlarýmýn uzun köprülerinde kalakalýyor uykularým. Nicedir büyüyorum içimde.
Büyük bir yürek boþluðundan düþtüðüm günden beri kendime toplanýyorum. En büyük yaralardan en ýslak kabuklar topluyorum ruhuma. Cam kenarýna kýsýlmýþ sokak düþlemcisi oluyorum geceleri pencere diplerinde. Gündüz bakarken görebildiðim kadar aydýnlýklar özgürlüklere düþük yapýyor…
Hangi hastanenin dikiþ atýlan odalarýndan düþüyorsun koridorlara ve kaç büyük yarayla geliyorsun yanýma?
Ben en büyük yaralardan kopan kabuðum kendimde. Toparlayamýyorum cümlelerimi. Dilimde pýhtýlaþmýþ cümlelerim var. Bi tükürsem, bi tükürsem var ya! Yaþanmamýþ anýlarýmýn içinde boðulursun ve kurtarýlacak ne kadar düþ varsa içinde tükenirsin, kaybolursun bilinmezliðinde ölümün. Ben sol duygularýmý duyumsamazlýktan gelerek biriktiririm yine kabuklarýmý. Kendi kabuðuma çekilirim sen bilmeden. Uykularýma öðretirim yürekten adam asmaca oyununu ve seni yüreðinden asarým gecenin bir vakti, gözkapaklarým yanaklarýma düþmeden. Hem rüyamda ölürsün hem de dünyamda. Yeni hayatlar kurarým senden habersiz, yaralar açarým ruhlarda, yeni neþterler atarým kâbuslarýma. Çýrýlçýplak kalýrým cenazelerinde ruhlarýn. En çýplak ruhun çýkýp gelirse bir gün düþlemsiz sokaklarýn çýkmazlarýnda ve ben terk edilmiþ bir kapý bulup atarým seni eþiðinin ardýna. Sen kendi yalnýzlýðýnda boðulursun ben gibi… Ben de günü gelir kabuðumu kýrarsam eðer, ben de ölürüm sen gibi.
Þimdi göz kapaklarýmýn yanaklarýma intiharýný izleyeceðim. Rüyalara mý gelirsin yalýnayak? Yoksa kâbuslarýma serdiðim cam kýrýklarýnda mý yürürsün? Bilinmez. Kalbim kalmadý sana verecek, tüm kemirgen ayrýlýklardan kalan minicik bir yürek sadece. O da sana yetmez…
Sosyal Medyada Paylaşın:
bymancar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.