/Yaþamdaki tek gerçek ilahi adalettir
Buna karþý çýkmaksa en büyük dalalettir/
Kýsa hayat, dar mekan bir gün arþa göçer ruh
Çivi çakmadý kimse herkesin sonu ölüm
Kazýlacak topraða bedene gömülen sulh
Ecel sahnesinde gör, seyret nihai bölüm
Hiçbir kul toprak olup geri dönmedi elbet
Yaþarken uzaktýr ya “mutluluk” bize gurbet
Allah’a sýðýnýrýz çaresiz zamanlarda
Her þey yolunda iken unuturuz duayý
Secdeye varýrýz biz kalbi yakan anlarda
Bolluk içinde iken kapatýrýz sayfayý
Halbuki nefesimiz, sýhhatimiz Allah’tan
Þükretmeyi bilmezsek kurtulamayýz “ah” tan!
Bir düþünsek oysaki nasýl uçuyor kuþlar
Nasýl doðuyor insan yeryüzü sanki cennet
Aydýnlýðý görmezsek karanlýk ömür baþlar
Sonra isyan ederiz yaþarken sessiz cinnet
Ýyilik yapanlara hiç kimse zarar vermez
Kötü düþünenlerse mutlu yaþama ermez
Bazýlarý vardýr ki “ Allah bir” derler sözde
Sonra yuva yýkarlar, bu nasýl inanmaktýr?
Ýnanç denen beslenir ruhta, canda ve özde
Yüreðiyle çeliþmek içten içe yanmaktýr
Nefsi eðitmek ile baþlar asýl mutluluk
Yetinmeyi bilmektir insanlýkta ululuk
/Ecel kapýyý çalar, ruh telaþlý ve ürkek
Ne yapsan da duracak vakti gelince yürek/
Seda YÜKLER