Yer ve gök son sürat kapatýrken aradaki mesafesini, Çirkin bakýþlar deðiyor, tam alnýmýzýn orta yerine, Yanaðýmýza kurþun hýzý bir rüzgar, Sýrtýmýza dað aðýrlýðý bir utanç, Ve kaderimize kancýk bir adalet çýkýyor. Sevin Bedia, Bu mecburi istikamete bizi sen saldýn.
Korkak mýsýn? Allah aþkýna dön de bak yaralý yanlarýma, Saðýr mý oldu kulaklarýn? Piç kahkahalar kopuyor yýkýlmýþlýðýmýza, Bak, Ardýmýz sýra alaylý söylemler savrulurken yenilmiþliðimize, Ýçimizde bir kan nehri akýyor, bu þehir bize daralýyor. Yandýðýmýz bize kar kalýyor bilmiyorsun. Geçtiðimiz kaldýrýmlar gülüyor sinsice duymuyorsun.
Bak Bedia...
Zaman ayrýlýðýn merhametsiz ýslýðýný çalýyor.
Sýrtýmý dönerken umudun güneþine, Ýki göz kapaðým bent olur hüznümün nehrine... Bir aðýr yüktür þimdi baþýmda ayrýlýk, Düþlerimdeki bu umut fukaralýðý, Ve gizlice gözlerimden akarken ihanet yaðmurlarý... Parça parça eriyorum. Vuslata ters düþen yollarýn, karanlýk kývrýmlarýnda, Bilirim bu apansýz gidiþin koynunda, ne sen tanýdýn beni, Ne de ben seni anlayabildim.
Þimdi bakýr sarýsý akþam üstlerinde Gözlerimi unuttuðunu içeren þarkýlar, Çalýnýrken, tüm radyo kanallarýnda... En son, bir tren istasyonudur, Son kez, son kez ardýma baktýðým bu ürkütücü, bu soðuk, bu ucube yer... ve yüreðimi... Aþka hibe ettiðimiz yeminli ifadeler. Birer birer, yitirirken anlamýný, Anlamsýz gelir, senden bir adým sonrasý, Sensiz aldýðým nefesler... Ben kaybolurken, bu kýzýl þehrin ufuklarýnda, Bilirimki geride kalanda sen deðilsin, Bu giden adamda ben deðilim. Öyle ise... Ben, sende deðilsem, Sende, gittiðim o yerlerde yoksan, Sahi, sen, sen þimdi hangi yüreðin son duraðýndasýn, Ve ben atýl düþlerinin neresindeyim.
___________yorgunkalem...
Sosyal Medyada Paylaşın:
yorgun-kalem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.