Güzellik...
Sen mi dedin, mahallenin en güzeliyim diye?
Duymadýn mý, gönül kimi severse güzeldir o!
Nasýl dersin ben bu elin sevda yeliyim diye?
Söylediðin laf mý sanki, hariçten gazeldir o...
Ne güzeller gördü gönül yürekleri hoplatan,
Etrafýnda gezinirken gülistan bellediðim...
Koþtururken yollarýnda incileri toplatan!
Pamuk gibi ak elleri titreyip ellediðim...
Gel be güzel havalanma, güzeli engin gönül!
Ýnsanlarýn kurdu gurur, tevazu ziynetidir...
Toprak gibi yar mý var ki, yer olsun dengin gönül.
Güzellikler farklý farklý, o; gönlün tiynetidir...
Demiþsin ki, bu adamdan bir kesere sap olmaz!
Sen saptan ne anlarsýn ki, gördün mü hiç keseri?
Hemen karar verme sakýn o doðru hesap olmaz!
Ýnsanlarý insan yapan; býraktýðý eseri...
Bu dünyada güzellik yap, çalýþ, kazan Kevser’ i;
Güzel odur ki hep koya, kendisinden bir eser...
Öyle boþ boþ ne gezersin, diyecekler serseri;
Gün gelir o hüsnün kalmaz, yerinde yeller eser...
Antalya-2013/01
TDK:
Kevser: cennette bulunan bir havuz ya da ýrmaðýn adý...
serseri: Ýþi gücü olmayan, baþý boþ, hayta...
hüsün.: güzellik.
tevazu: alçak gönüllülük.
týynet: yaratýlýþ, huy, maya...
ziynet: süs, bezek.
Halil Þakir Taþçýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.