... karlar altýndaki bir þiirden, “buz tutan kediler” hikayesi... ama biliyorum ki siz bu hikayeyi okumayacaksýnýz.
* * *
-kampanalar mecburi intihar sýrasýndayken, haddehane kapýsýnda.
bana uzak sabahlarýn soðuk güneþlerini hatýrlatan uzayan raylarýn ölü makastarýna, gönderirken rahmet çiçeðini bütün trenlerin penceresinden, gözyaþlarýmla öperim gidiþleri öyle bir öperim, öperim ki, sevgilim benden gider, alýr yanýna öyle gider, bütün mevsimleri.
/terk edilen peronlarda ölmeye yatan bir kedideydi gözleriniz, siz, gözyaþlarýmý onun için göremediniz/
...,
-siyahtan baþka bir rengi kabul etseydi eðer, katran beyaza boyanýrdý.
her kilometre taþýnda baþka renk veda çiçeði açan o yollarýn sonunda, bilerek bir bilinmez istasyonun beklediðini otobüslerin egzoz gazýndan, ölüm gibi yudumlarým terk ediþleri ölürüm, hem de öyle ölürüm ki, yürekte kandil söner, dünyanýn ýþýðý söner, biter kalkýþ saatleri.
/son çýðýrtkan verirken aldýðý en son nefesi yanýnda deðildiniz, oysa ölen bir kediymiþ, nerden bilecektiniz/
...,
-sen ey, ufuk çizgisindeki son gemi bacasý, çek artýk dumanýný içeri.
sahilimizin kumdan kalelerini savuran dalgalardan öcünü alýr gibi terk ediliþlerin, ah bir de býrakabilsem iskeleyi boynuma seni baðlar ve batýrýrým, o iskeleden kalkan gemileri beraber boðuluruz, hem de öyle boðuluruz ki, terk ediþler sonsuza kadar terk eder, sözlüklerdeki yerlerini.
/iskelede de yalnýz bir kedi vardý, o biraz ben, biraz da sizdiniz ama siz bu þiirde kendi üstünüzü çiziverdiniz/
* * *
çünkü bu hikayeyi zaten biliyordunuz. çünkü sizin de baþka þiirlerde buz tutmuþ kedileriniz vardý...
Cevat Çeþtepe
Sosyal Medyada Paylaşın:
uzungemici Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.