Kır Ayazı

Þehrin ilk sabahlarýndan baþladým seni terk etmeye.. Adým attýkça adýmlarýmdaki ayak sesleri, sakin ve kimsesiz sokaklarý inletmeye yetti. Kuþlar uçar denizsiz kýyýlarýn kenarlarýnda. Çatý aralarýna gizlenmiþ yuvalarýndaki kýrlangýçlar soðuktan tir tir titremekteler. Þimdi seni sildim yazýlan kaderimden aþaðý doðru… Ayaz, dallarýmý kýrmakta ve yapraklarým kurumuþ, meyvelerim kuþ ýsýrýklarýyla dolu.
Þehrin son saatlerini ilk saatlerine harmanladýktan sonra, adým adým uzaklaþtým senden koca þehir. Bir demir rayýnýn üzerinde terk ettim seni. Ben býrakýp gitmek istemedim aslýnda, lâkin bana sunduðun yollarda diken bolluðundan ziyade cam kýrýklarýyla beraber can kýrýklarý vardý… Kýrýklar içinde kýrýlmaktan korktum. Korkutuldum yaþamýn kanatan yanýyla kalmaktan.
Üzüldüm…
Ýnsan hiç mutluluðundan ödün verir mi?

Ben verdim.
Acemi bir yazda býraktým en acýyan yanýmý, rüzgâr falakaya yatýrmakta ruhumu…
En yaz yaným ayaz’lanýyor giderken…
Düþen yapraklar sarmaþýk kokuyor, sararmýþ korkularla. Siyaha bezeyen sükûtlarýn kapý aralýðýndan bakan, kasým sonu aralýðýydý gözlerime devirdiðim.
Sol gamzemden kopan cümleler, dudaðýmdan düþüyor. Yatýrdýðým uykularýmýn koyu renk kâbuslarýndan bir intihar anatomisi yazýyorum vedalara. Þimdi ben, býraktýðýn buzul soðukluðunayým. Güneþe asýlmýþ masmavi bir gökyüzünün kýrýyým, ben ayazým parmak uçlarýndan titreyen. Týrnak aralarýma bir cinayet yazýyorum yazdan kalma ayaz soðukluðunda.
En acýyan Kýra/yazý’nda elbisesiz kalýyor ruhum.

Ýþte! ÜÞÜYORUM..
Oysa ben yaz aylarýnda düþmüþtüm ayazýna. Üþüten yüreðimden, sýcak bakýþýna bir kalp býrakýyorum. Seni yazýnla baþ baþa býrakýp, ayazýmý alýp gidiyorum. Aralýðýn bana býraktýðý son ayrýlýk mahlasýdýr bu! Son vedadýr Ankara’ya
Ben, Kýr Ayazý…

Ýsmail Mancar / Kýr Ayazý…
Sosyal Medyada Paylaşın: