Son Gücüyle Dünyamın Mâvir’in Şiiri

Son Gücüyle Dünyamýn Mâvir’in Þiiri



bir kereliðine maviyim-
çizsin beni çocuklar altýncý yere izin veriyorum.
kendimin boþ arsasýnda bir tutku silâh çekiyor
hiç korkmadan ve tereddütsüz uçurum arýyorum
sahibinden az kullanýlmýþ bir hayatý eskitme telâþýnda
köhne kapýlar arasýnda o eþsiz rüzgârda- yalnýzca bir adým için
uzun sularýn delinmiþ korkularýna geriliyorum.
fýrlatýlmam buh meselesi!

piyanonun kurþun terinde ispinoz içen kadýnla
geçiþiyorum içre, dalgýnlýk desek buna.
suskunluðun irdesinde olgunluðu verirken ona
seviþiyorum dýþra, yalnýzlýk desek buna.
tanrýnýn pespembe dilinde yaðmur kokan bir evde
deliþiyorum radre, sonsuzluk desek buna.


bir kereliðine maviyim-
sesleri çoðaltýp tek bir ayraçta toplayarak
bütün savaþlarý yok edebilirim
her insanýn memesiyle oynamýþýmdýr
turuncu korkularýndan geçerek
kapýsýný kapamýþýmdýr güyanýn


olur saným, bir kereliðine mavi-
hepsi bu belki de bildiklerimin
yoksa sihir çocukluðumdan gelir
daha öncesinden hattâ dünyanýn
kimse bilmez, bilmesine de gerek yok
sarý kokusunu duymak gelir içimden yalnýzca
þey gibi bir þeydir yalnýzlýk
ortanca günahlarýyla bir ýslýðýn… ortasýnda kalýrým


bir kereliðine maviyim-
Ey!
denizler! beni aþka alýntýlayýn.




Payanda

Sosyal Medyada Paylaşın: