·
Kalplerde hazani bir bahar esiyor
Belleklerimizde geçmiþin kýrgýnlýklarý
Uzuvlarýný döküyor sessizce
Filizlerimiz hep kuru.
Sevdiklerimize bu kadar yabancýlaþýrken
Koþan sözlerimize ne oldu
Ne zordur yalnýzlýkla uðraþmak.
Dokunduðumuz her noktada esen poyraz
Eski bir þarkýda yeniden alevlendirmekte.
Söyler misiniz
Hangisi ilk yalnýzlýðýmýz.
Kendimizi kendimizle öldürürken mi
Terk edince mi bizi yalnýzlýk…
Ruhlarýn rayihasý geceyi oyalarken
Alýnlarýmýza çizgiler düþüyor
Ve kimsesizler mezarlýðýnda
Yakamozlar çýðlýk çýðlýða kahroluyor.
Aðaç diplerine gömdüðümüz ümitler
Hangi dilsiz susuþlara asýlý ki…
Maviden eflatuna çalarken zaman
Ellerimizden gidiþi okunmuyor hayatýn.
Ýnatla zifre buladýðýmýz yarýnlar
Kopuk þiirlerle birlikte
Ezberi bozulmuþ yaralara yazýlýyor.
Kaybolmuþluðun tam ortasýndan geçiyor
Dizelere serilip bulutlar
Gökdelenlerin sýrtýnda
Kana bulanmýþ meleklerle aðlarken
Bülbül kendi dilinde biçare aðýtlar yakýyor.
Oysa...
Her doðuþta dillenen
Hep güzel bir kader türküsü.
Aldýðýmýz her nefes
Zamanýn peþinden koþarken
Hep maviye beþ kalýyor akrep
Yelkovaný kolumuza taktýkça
Ümitlere geç kalýyor yüzler.
Simdi...
Ölüler bile okuyor
Tebessümlerimiz ardýndaki hüznü.
·