umut ilk günden terketmiþti bedenlerimizi
geceye saklanýþlarýmýz bu yüzdendir!
gerçeðin bir anlamý olmaydý
dokunabýlmeliydi gökyüzü ay ýþýðýna
yakomozlarla dans edbilmeydi ruhlarýmýz
lodos çoktan öðretmeliydi sarp kayalýklarla seviþmeyi dalgalara
sonra, sakinleþmeliydi deniz,baharýn çýðlýk çýðlýpa açan ilk tomurcuklarýyla
nede çabuk vazgectik.
teslimiyetimiz geceye deðil elbet
sadece biz susmayý çok erken öðrendýk
bu yüzden yarým kalmýþ bütün kelimeleri dökmeliyim kadehlerden, unutulmuþ býr þairin yüreðine
kaldý ký.
Þiir, þairin duasýdýr.
bazen de
kalemin kaðýda olan aþký.
sonrasýnda
þaiirin mezarý oluverir þiir,
belkide sýrf bu yuzden
çok sever þair, iþlenmemiþ sert topraðý.
ölümü kuþanmýþ býnlerce þiiirin dilinden dökülmesi gibi
uçusan kelimeler,
aðlayan cümleler,
hayrýkan dizeler...
üstelik musallasý bile yoktur aþkýn
yahut sýradan bir mezar taþý da
geride kalansa yanlýzca þaýrlerýn duasý...
ne çok acýtýyor
umudun demir kelepçesi, gümüþten deðersiz bileklerimizi
sevdan ise tunçtan bir kale.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.