BABAMIN ÇOCUKLARIYDIK

Yoksul birlikteliklerde de gülerdik biz;
sardunyalar yeþertirdik pencerelerimizde.
Perdelerimiz çiçekli olurdu,
Gül açarlardý güneþ açtýkça.
Babamýn çocuklarýydýk,
o bizim ekmeðimizdi,
ekmeðimize katýðýmýzdý,
aþýmýzdý,
okul harçlýðýmýzdý,
kýçýmýzda pantolon, ayaðýmýzda papucumuzdu,
saymakla bitirilemeyecek her þeyimizdi…

Sabah iþe giderdi babam,
Gitmeden evvel yakardý cigarayý aç karýna;
Ve baþlardý öksürmeðe.
Onun öksürük krizleriyle uyanýrdýk,
bilirdik ki, okul saatimiz yaklaþtý.
“Zýkkým içesice!” diye söylenirdi annem.
“Þunu, sabah aç karýna içme bari!”

Annemden zýlgýtý yedi ya,
Kabak abimin baþýnda patlardý derhal.
Kahvaltý sofrasýnda, daha “bismillah” derken,
Söylenmeye baþlardý ona babam:
“Aylak aylak dolaþma, bul bir iþ çalýþ!”
Abim, kýytýrýk oðlan,
“olur babacýðým,” diyerek baþlardý karnýný doyurmaya,
Ýyi ama hangi iþi, nerede bulacaktý?
Ah babam ah, iþ bulmak okadar kolay mý?
Ýþ aslanýn karnýndaydý, berbattý memlekette durum,
Ýþkurda vardý kaydý kuydu,
Düzelirse memleket,
Elbette iþ de bulunur…
“Duaný eksik etme de anacýðým, bugün bir iþ bulayým;
diyerek çýkardý evden,
Sonra da “pýrrr…”
Bulabilene aþk olsun!
Yok, tabii öyle deðil,
Bulurdum onu kahve köþelerinde kolayca,
Laf taþýmazdý, taþ taþýdýðý kadar…
Benim iþim de zordu elbet,
Git gel Konya altý saat,
Hep ayný okul,
Hep ayný curcuna.
Oku oku yoktur sonu…



Sosyal Medyada Paylaşın: