“her þey en müstesna haliyle kalýr,
ilave yahut nakýs düþmeden üstüne…”
ferman üstadýmýn
inancým taze
zatýma sabr-ý cemil
o ki, þah-ý kelâm
bir ses…
dirildim iþte nefesiyle
kan/ter
ya ellerimde alaza kesen
ya dudaklarýmda serin i mgeler…
ay düþmezmiþ bulanýk sulara
susup da bir daha bulandýrma suyu
kayýtsýz bir söz büyür yoksa içimde
içimde binlerce kuþ sükûtu
iflâh olmaz kör kütük körüm,laftan anlamaz
hayra alâmet deðil bu içimdeki keþmekeþ
ak güneþ
derya içinde kan/kýzýl ölür
aslýný kimsecikler bilmez aslýnda
nedir bu tebeddül
bedeli aðýrdýr þemse yâr olmanýn
nar yakar, arz titrer, aþk üþür
sus ve ses
yüreðimde yalýn kýlýç bir yürür
baktým mý
daðlarýn ardý görünür bana
bir seni göstermez geceler
kalemime sinmiþ melâmet
alabildiðine ýssýzlýk
alabildiðine ýþýk
sevdiðine sus payý
merhamet
koynumda haramî bir düþ
sen olur
sendeler…
baðlasam zincirlere sesimi
nalýndan mýhlanýr þiirlerim
konuþsam
lekelenir kelimeler
y ý l d ý z larý ele veririm
naif bir sýzý renk bulur
kefen üstünde
simsiyah
solar nefesinden mahrum güller
yarým kalýr þehrayin
ne derin bir kuyusun
sen aþk
dibinde bedbin uykulara belendiðim.