Sen giderken virane bir þehir gibi yüreðim depremlerle sarsýlýyordu avuçlarýma býraktýðýn hüzünlerle yüreðim kanýyordu aðaçlar yapraklarýný döküyor mevsimlerim soðuyordu ve sensizliðine bir kýþ d’üþüyordu
ay geceye gece gündüze küsmüþtü gökyüzü karanlýk yýldýzlar çakýl taþý mevsimler kýþtý sensizlik d’ilimde sessiz haykýrýþ özlemin yanan kor ateþti