Susmuşsam

Susmuþsam, efkârýmý þarkýlar dillendirir,
Kahýr üfler ney, yangýnýmý alevlendirir.
Þimþek olur gökleri yýrtar sessiz melalim,
Vefasýz Leyla daraðacýnda sallandýrýr.
Göç vermiþ harabe köy kadar kalmaz mecalim.

Susmuþsam, yâr dediðim yüreðimi yarmýþtýr;
Götürdüklerinden geriye enkaz kalmýþtýr.
Þair provasý olmayan bu hikâyeden,
Maðrur kalbini çekip bir mendile sarmýþtýr.
Bu yüzden þiirler lâl, uzaktýr kafiyeden.

Susmuþsam, turfanda sevdalara gün doðmuþtur,
Güzel hayalleri hüznün elleri boðmuþtur.
Bir gül için bin dikene su vermek nafile,
Kýymet bilmez ise, bahçývan da soðumuþtur.
Çekilir kabuðuna, hemhal olmaz laf ile.

Susmuþsam, yataðýný terk etmiþtir nehirler;
Yaþama sevincini yitirmiþtir þehirler.
Aþk rahme düþmeden anlamýný yitirmiþtir,
Ýþlemez damarýma âlemdeki zehirler;
Beni bir ahunun leyl gözleri bitirmiþtir.

Susmuþsam, buz daðýna çarpýp batmýþtýr gemi,
Dayanýlmaz bir sancý sarmýþtýr sol bölgemi.
Ateþ artýðý sözlerinle her yer kýrmýzý,
Kaybolurum, bir daha bulamazsýn gölgemi;
Susmuþsam ay doðmaz, görünmez çoban yýldýzý…

04.12.2012


Muhittin Alaca

Sosyal Medyada Paylaşın: