Yanlýþ basýlmýþ bir kitap gibi
Ne ünlem var ne soru iþareti
Gotik harfleri anlaþýlmaz tümceleri
Telif kýymeti taþýyan kalem bile tercüme edemez
Ne okunacak bir satýrý ne de ezberlenecek bir formülü var
Boþuna fikrin zayi olmasýn
Sorun ne biliyor musun?
Rahminde etüttün doðum sancýsýyým
Diyagramlar düþürdüm kaygan basamaklarda
Kabil deðil hiç bir akla uymam
Bu yüzden diyorum ki deþifre edilemedim
Onun için kalbim gereksiz atmýyor
Bilakis hiç ummadýðým coðrafyadayým þimdi
Daha ne olayým isterdin
Sanki iki þey konusunda hala iþkilliyim
Hani çirkin aleyhinde bin þey söylenir
Güzele bakmak sevaptýr denir
Yerli yersiz
Yetilerim beni bir kez daha Veysel’e çýkarýr
Güzellik on par’etmezdi aþk olmasa
Ýnanmak gerekmez mi?
Bu yüzden þair ile çirkin arasýna bir nifak girdi
Bak! Paþam!
Var mý? Çirkine þiir yazan bir þair?
Ýhanet gibi geliyor bana
O yüzden, sevdiðim adam þair diye vaz geçtim
Bu yüzen seçildiðim aþkýn repliðiyle boðuþur
Gibi en güzel þiirleri okurum kendime
Onu, ne çok severim kendi bile bilmez
Ondan ötürü soðuða diz çöktüm
Üþüdüm, diðer elimi tuttum
Bu yüzden
Mumlarý söndürdüm ateþe aþký üfledim
O her ne ise
Yeniledi ruhuma ait ne kadar masumiyet varsa
Onun için üzülmeye tenezzül bile etmiyorum
Bundan ötürü kendimi çok seviyorum
Hicvedenleri sadýk kabul ederim
Herkes kendi benliðinin ustasýdýr
Çünkü kimse senden daha iyi tanýyamaz seni
Sokrates inandýramaz beni i mgelerin efsununa
Desem ki bu velvelede
Kanmam hayatýn hilesine
Deðil mi ki, eðitimli hislerim var benim
Ortalýk yerde soyunmazdý hüzünlerim
El içinde aðlamazdý gözlerim
Hepsine müteþekkirim
Artýk hayata müdahalem yok
Evet, aslýnda ben yalnýzca buna deðinecektim
Kimsenin aklý benim gönlüme dokunmaya yetmez
Benden habersiz benim nefretim kimseyi rahatsýz etmez
Eðer, bu hijyenik dürtüler itibarýný yitirirse
Bak o zaman, þiiri býrakýrým
De paþam de!
Ya gönüldür benim kýlavuzum
Huysuzlaþýrsam alýr baþýmý kendime giderim
Bu milletin gözü dýþardayken
Ben gözümü içime çevirir içime dikerim
Kendi ruhumla seyahata çýkarým
Ve sevgiden, aþktan, þiirden dem vururuz
Dudaklarýma tutunur tümceler, þiir annesini saðar
Hani daima dinlenilesidir
Ki, ezberlemiþtim günlerce
Yüreðin ettiði sözleri kesme cüreti gösterilirse
Ben de bu þiirleri bir gün sevdiðim adama anlatacaðým
Dünya ile baðlantým yok
Gibi oturdum, duyularýn gemlerini gevþettim
Yas tutar gibi
Ýnce ince, dünyaya yaðmur yaðar gibi yüreðimi doldurdum
Bigüzel aðladým, makyajý aktý gökyüzünün
Bi de usulden güldüm, fýrçayý kýrdý bezekçi
Þimdi olmaz, söz! Eðer vakit kalýrsa
Çýkýp havas kamarasýnda bezekçiyi överim
Dediðim gibi hiç bir þikâyetim yok
Yeni yeni anlýyorum bu nedir aþk varken?
Hiç tereddüt etmeden aþkýn galasýnda kapýlarý gözetledim
Sanki hep arkalarda kalmýþçasýna yar(ým)
Sabýrsýz bir sevgili gibi beklerim
Artýk dönüyorum
Gönülüm itibarini yitirmiþ yiðit gibi
Fakat aþk berbat bir öðretmedir
Kendimi sevmeme sebeptir
Kendini sevmek, itibarin intikamýdýr
Gaybana, ne muazzam þey çirkinin kendini sevmesi
Artýk d/emir almak günü gelmiþse konumdan
Meçhule giden bir kadýn kalkar bu limandan
Geç kalmak için geç kalmadým
Þiirleri emanet ettim daðarcýðýma
Bir kaç sigara bir-iki kahve içtikten sonra
Kendimden giderim
Çetin deðil
Denemeyi bilene imkansýzý yoktur
KAYIP YALDIZ