Sýrt üstü uzanýp tavaný seyrederken hemen üzerimde tavanda hareket eden karanlýk bir þeyin beni izlediði hissine kapýldým. Kara bir melek mi? Þeytan belki de? Canýmý almayan gelmiþ olabilir miydi? Korkmayý gerektirecek kadar sýký bir ortamdý. “Gel hadi, gel ve canýmý al! Kurtulayým ben de!” diye baðýrdým. On dakika tanýdým kadere. On dakika sonunda hiçbir þey deðiþmedi. Hayattaydým. Þansým dönmemiþti. Sonra gülümsedim, diþlerimi gösterdim ona. “Çok da umrumda orospu çocuðu!” dedim. Tam o sýrada bir ses duydum. Hafif týkýrtýlar geliyordu yan daireden. Ýnce duvarlar birinin helaya kalktýðýný söylüyordu. Yan daireden gelen komþumun iþeme sesini dinledim. Uzun sürdü. Sonra bir kez osurdu. Ýki kez öksürdü. Sifonu çekti, ellerini yýkamadan elektrik düðmesini kapattý ve çýktý tuvaletten. Evden taþýnmaya iþte o zaman karar verdim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
iveysi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.