ve o hala gidiyordu

eþ sesli bir sessizlikte sustu ayrýlýk.
geliþinden beterdi susuþu!
kalabalýklar içinde yalnýzlaþtýran..
sustu ayrýlýk ve en büyük kozunu oynadý.
gidiyordu o..
’ayný gökyüzünde farklýydý iklimimiz.
oysa coðrafyaný bonkörce paylaþýyordun gizli öznelerde.
rakýmý yüksek cümlelerinin öznesi kim?’’ diyebildim arkasýndan.
dudaklarý birbirine çarparak duyduðum en kötü melodiyi oluþturuyordu.
ve bir kaç kelime duyuluyordu ’’kendine iyi bak.’’
nankör dudaklarý bugüne kadar söylediði tüm kelimeleri yalanlarcasýna
inkar ediyordu yaþananlarý, yaþanmasý gerekenleri.
’tepeden týrnaða senim ben, içimde böylesine varken hala yoksun..’dedim titrek sesimle.
’hoþçakal.’ dedi ve eþ sesli ölümleri seslendirerek gidiyordu..
öznesi olamadýðým cümlelerinde buluyordum yalnýzlýðý.
dudaklarýndan dökülen her cümle öznesini kaybediyordu.
yarým kalan cümlelerine özne aramaya gidiyordu..
hüzünlü türk filmlerini aratmýyordu gidiþi.
ayaklarý hýrçýn bir fýrtýna gibi beraberinde sürüklüyordu yaþananlarý.
attýðý her adýmda hüzünlere yaklaþýyordum.
o bir kere gidiyordu, ben defalarca ölüyordum..
’bir gün her þey bitecek diye mi hiç bir zaman herþey olmadým sende?’
dedim arkasýndan,
cevapsýz kalan sorumun cevabýný bilmenin burukluðuyla gidiþini seyrediyordum.
son kez arkasýna bakmasýnýn umudu,
attýðý her adýmda yok oluyordu.
o gidiyordu.
arkasýna, ardýna
yarým kalmýþlýklara bakmadan..
ben attýðý her adýmda bir kez daha ölüyordum..
ve o hala gidiyordu..
Sosyal Medyada Paylaşın: