Git deseydin, gidecektim;
sürün dedin, peþimde…
Sürüne sürüne dolandým durdum,
yaþamadýðýný hissetmenin efkarýyla…
Yaþamamak mezarlýkta olmakla alakalý deðil.
Yaþamak nedeniyle mezarlýkta olamamakla alakalý.
Dertli yaným sevdi bu savaþý, tercihi hep yaþamamak oldu.
Mezarlýklar savaþ sýðýnaklarýdýr;
ne atom bombasý iþler, ne de laf…
Mezarýna sýðýnabilen herkes kurtulmuþtur;
ya sýðýnamayanlar?
Ýþte onlar, sürünenler…
Canlarý saðolsun,
iyi þeydir sürünmek, var olduðunu hissettirir adama…
Akþam olup da eve döndükçe
Diz aðrýlarým yerine huzuru bulmam mümkün olmadý
Hüzünlerim her gün, gün akþama döndükçe döndüler yanýbaþýma
Öksüz hüzünlerin ey Hayat,
sensizliðin boþluðunda dolu dolu
Kirpiklerimde tünediler
Her göz kýrpýþýmda bir yaðmur damlacýðý indi,
öptüler yanaklarýmdan þevkatle.
Dudaklarým kurudukça içtim bir damla göz yaþý
Bir damla öpücükle kurtulmayý istedim hüzünlerimden,
Bir kurtuldum bin kez tutuldum
Çok sevmiþtim. Seviyordum… Sadece ben…
Kendi kendime gelin güvey olmak gibi…
Her gece, gece yarasý
Seni yaþatmayan herþeyin ardýnda göz yaþlarýmla kalakaldým.
Artýk gerisini sen düþün, sabaha kadar hüzün…
Galiba öleceðim artýk...
Her hüzün bu sonuçtan kendi payýný hesaplamaya baþlayacak.
Paylarýna düþen kadar sýrtlayacaklar tabutumu.
Çok genç öldü, ama çok geç kalmýþtý, diyecekler…
Elbette ki,
gelmeyeceksin benimle.
Ben gittikten sonra
peþinden yüzsüzce koþup durduðumu
anlatacaksýn kendini savunmalarýnda,
þükrederek kurtuluþuna sevinç çýðlýklarý atacakken
bir baþka bedenle bir kez daha dalacaðým içine
bir kez daha sürün, diyeceksin peþimde,
hep süründereceksin…