POYRAZ

Sen uyurken, daðýldý dünyaya seher ganimetleri
Sen sevgilinin hayaliyle uyurken eksik kaldýn
Yaðmurdan çürümüþ tohumlarla karýþýp gittin topraða
Ve niþastasý bir þey oldun toprakta.
Dokundukça, içi kýyýlýrdý insanýn.

Zamansýz sahneler kurardýn,yüksekçe.
Seyircisi az, maðduru çok, sahipleneni kýyamet.
Ben hep geç kalýr, ýslanýr kururdum mevsime göre.
Görseydin, mevsimlerin bana ettiklerini
Elimden tutar, sahneye alýrdýn.
Islak ya da gün karasý yüreðimle.
Dokundukça, içi açýlýrdý insanýn.

Sen öðreneceksin.
Poyraz yazýn kavurur tenini
Kýþýn, ellerin rüzgar yanýklarý
Bu memlekette.
Alýþýðým.

Adým bu yüzden sabýr sabýr yazýlýyor
Bu yüzden bitmiyor gücüm.
Ve... Bu yüzden sekeratta mevsimlerimiz.
Ama ölmüyorlar!




Sosyal Medyada Paylaşın: