Melekler Ağlamaz

Sýrtýnda kamburu, elinde beslenme çantasý
Neþeyle açtý kapýsýný umutlarýn, yürüdü bahara çocuk
Son sabahýydý yüzündeki sevinçlerin
Ýlk kalp atýþý, ilk adým
Nerden bilsin susacaðýný aydýnlýk dünyasýnýn?

Vurdu okul yoluna ayaklarýný, huzurla, heyecanla
Ýçinde papatyalar açtý ilk kutlama gününde
“Daha dün annemizin kollarýnda yaþarken…”
Kapandý umut kapýsý sýnýflar bomboþ
Kara tahta kara yaslar baðladý.

Güneþi tutacak gibiydi oysa umutla küçük kýz
Öpecekti savaþa kalem kýran elleri.
Bir melek yanaklarýný okþayacak
Salýnacaktý beyaz kurdelesi gururla

Dönüp dönüp baktý sokaktaki çiçekçi kýza.
Daðýttýðý güllerde rengârenk düþler
Ta ki bahçe kapýsýna gelinceye kadar
Hepsini alacaktý, hepsini… Hepsini…

Durdu, uzanýp aldý en kýrmýzý olaný.
Çaresiz, demetlerde kaldý aklý.
Az geldi cebindeki harçlýðý
Yetseydi gül bahçesini sunacaktý kuþkusuz
Olmadý, sadece birini ayýrdý kardeþlerinden
Sarýldý sonra küçücük elleriyle sýmsýký.
Yüreðini koyacaktý ortaya, anlardý öðretmeni

Açýldý mý, kapandý mý kapýsý aðýt yüklü okulun,
Çalkalanýyordu 4_A sýnýfý belli belirsiz
Adý konulmamýþ, duyulmamýþ yaslarla
Kapkara, uzaklarda bir bulut
Ýzliyordu gözlerini kýrpmadan adým adým.

Üstüne yürüyordu o koskoca duvarlar.
Yirmi dört kasýmdý savrulurken ipek saçlar
Yüzükoyun, kilitlendi parke taþlar üstüne
Huysuz bir dalgaydý gelip geçti bedeninden.

Gökte güneþ, yerde kýrk beþ çiçek vardý solacak.
Sürükleniyordu büstün önünde kelebekler
Susun diyen dudaklar, susmuþtu.

Kaybetti yolunu beyaz kurdeleli kýz
Yitirdi ýþýðýný, ezildi toprak yolda bir gül bir yürek
Dönüp daðýlýyordu þimdi yýðýnla bulut.
Yukarýda aðlayan yüzlerce umut
Koþarak tuttu evin yolunu, unuttu girdi dar sokaklara

Atladý sýcak kucaðýna annesinin.
Öpemedim dedi ellerini aðlayarak
Öpemedim anne, öpemedim
Haykýrdý, vurdu kendini yerden yere
Öpemedim, öðretmenim aðlayacak.

Aðlamaz dedi anne kalbi paramparça.
Aðlamaz çocuðum, o hep gülecek
Çünkü aðlamaz Melekler, aðlamaz kýzým…






Sosyal Medyada Paylaşın: