GÜNEŞİN SON DEMİNDE

Biz ýþýðýn çocuklarýydýk
Ellerimiz terk ettiðinde kendini
Yalýnayak yürürdük karda iz býrakmadan
Ormandýk, bir ormanýn yaþadýðý kadar
Kara islerle boyandýðý anda bile bulutlarýn
Ormandýk, tek bir aðaç kadar hür ve sevecen

Topaç çevirir, misket oynardýk
Size dar, bize umman sokakta
Açýlmaz kapýlarý açar,
Beþ taþla vururduk yüreðimizi günde beþ defa
Sonra sürüklenir dururduk Kocaoðlan’ýn ardýndan.

Bitmek bilmeyen uzun kýþ geceleri
Hani o devlerin masallardan çýkýp geldiði
Odun ateþinde dans eden kestaneler gibi
Fýndýklar, portakal kabuklarý
Zýp zýp zýplayan kahkahalar arasýnda
Onlar hancýydý aslýnda
Biz her basamakta tutunup dökülürken

Týrmanýr dururduk altmýþ sekiz kere
Nisanýn en hararetli günlerini
Kar tutarken dallarý kiraz aðacýnýn
Yaðmurdan geceye perde çeker,
Sabrý katýk yapar,
Ölü hayaller gömerdik köklerin geldiði yere.

Aç çocuklar gördük.
Bir cesedin göðüsleriyle beslenen
Ve dudaðýndan kan fýþkýran
Davullar, ziller, trampetler
Zafer naralarý
Oysa biz onlarý
Bayramlarla yaþatýrdýk altmýþ sekiz kere

Yani biz, biz ýþýðýn çocuklarý,
Deneyerek öðrendik
Ateþin düþtüðü yeri yaktýðýný
Tüp, þeker, yað, un
Ve bilet kuyruklarýnda
Ve maaþ kargaþasýnda
Sessiz tanýk olduk kalbini yitirenlere.



Sosyal Medyada Paylaşın: