GEÇMÝÞ OLSUN ÞAÝRE...
“Bir erkek kuþ göç ederken havada
Çiftleþti Ýzmir’deki bir uçan dþi leylekle
Sonra yuva kurdular uzak diyarlara
Leyleklerin aðzýndaydý, kundaklý bir kýz çocuðu….”
Yavru kuþlar annelerinden öðrenirmiþ ilk konuþmayý
Baba kokulu türküleri dinlerken uzak memleketinden
Sarý zambaklar içindeydi hep sevenleri
Esmer bir özlemle anavatan sütü içti dilindeki Türkçesiyle
Memleket kokuluydu onun konuþmasý içten içe þiir gibi
K A R A M A Z Ý yurt hasreti bir yürek özlemi aile
Z Ý Þ A N derinliðindeki bir isim seçildi konuldu alnýna
Orkide gülüþlü bir kýz çocuðunun kulaðýna
Esmerdi memleketindeki tenlerin kokusu kadar
Büyüdü içinde deli vatan hasreti
Belki de bu yüzden sevdi o çýlgýn þiirleri
Uzandýðý hastanenin koridorunda baktý yazdýklarýna gelen yorumlara
Ýflah olmazdý yüreðindeki þiir yangýný
Nerdeyse ameliyata götüren doktora söyleyecekti
-hocam þiirim nasýldý ? –diye….
Sonunda narkoz kokulu uykularýndan uyanýrken,
Yine sayýklamýþtý…
-Ýhli bedih þiir- lisanýný çözemedi pansumancý
Oda yabancý bakýcý yabancý göçmen
Onun gibi…
Bir kalem bir kaðýt yazarken þiirini
Doktor dedi seni çýlgýn-vas maðuntu-
Memleketimin dilinde þiir diyemedi
Burnundan kopan bir parça et gibiydi…
Kapalý burnunu pencereye dayadý yattýðý yerden
Dilinde Kütahya türkülü efe havasý bir dize yutkundu
O yazdý yüreðindeki kelimeleriyle sözcükleri
Belki Berlin onu duymadý ama Türkiye’den bir kaçý okudu
Bir çay karýþtý ESMER ÞEKER’li
K A R A M A Z Ý ailesinin siyah saçlý kýzýnýn onuruyla
O þiir yazdý ben okudum oysa yanýnda olabilseydim
Bir orkide de ben takacaktým son þiirlerine
En azýndan “ GEÇMÝÞ OLSUN BAÞLIÐI” yazardým bildiðim harflerle…
-ihli bedih þiir- yada – çabuk iyileþ iþte- diye içimdeki dürstlükle….