Sonradan farkettim; Tuttuðum ellerin aslýnda bir diken olduðunu, Avuçlarýma kan doldurduðunu...
Uçurumun kenarýnda bunu düþünemiyor ama insan Âma oluyor adeta Hele ki bir kez olsun aþaðýya bakmýþsa Aklýna bile gelmiyor onu sað kýlan. Düþme korkusundan... Korkularý yüzünden kaybediyor.
Denize düþen yýlana sarýlýyor... Ama ben bu yýlana sarýlmakla kalmayýp Koynuma kadar sokmuþum. Yetmezmiþ gibi koynumda beslemiþim En sonunda da koynumu sokmuþ o hain...