Adıy

( Þehitlerim, Can Þehidlerim: 19 )
(Öðretmenler heyeti. Uhud’tan sonra þehid oldu)
(Çarmýha gerilen sahabe)

Hubeyb bin Adîy (RA)

Hubeyb, Evs kabilesinden ve ensârdandýr,
Peygamber hicretinde Müslüman olandýr,
Râsûlullah sohbetinde piþip yanandýr,
“Ensârýn Kartalý” denilendir Hubeyb’im.

Bedir’de cesur ve önde bir savaþçýydý,
Nevfel denen caninin canýný alandý,
Korkusuzca düþman üzerine varandý,
Abid ve Zahid bilinen yiðit Hubeyb’im.

Hâris oðullarý adýný ezberlemiþ,
Nevfel intikamý için O’na kinleþmiþ,
Hubeyb’i öldürmeye de yeminler etmiþ,
Korkusuz, cengaver yiðit Hubeyb bin Adîy’m.

Ýyi huylu, temiz soylu birisidir O,
Hubeyb ki; fedakârlýkta emsalsizdir O,
Zahidlerin tabiatýna naildir O,
Gece namaz, gündüz oruç tutan Hubeyb’im.

Uhud sonrasý Resûl, on kiþiyi seçer,
“Kureyþ’in sýrlarýný öðrenip gelin” der,
On güzel insan, emir gereðince gider,
Sadakatte sýnýr tanýmayan Hubeyb’im.

Huzeyl kabilesi görevlileri duymuþ,
“Beni Hayyan” denilen yerde heyet kurmuþ,
Yüz okçu, on yiðidi takibe koyulmuþ,
Emir Âsým emriyle daðdadýr Hubeyb’im.

Yüz okçu kuþatývermiþti, on yiðidi,
On yiðit, esir olmayý kabullenmedi,
Ok yaðmuru yedi güzeli þehid etti,
Ýki arkadaþýyla yalnýzdýr Hubeyb’im.

Okçular baðladý, Hubeyb ve arkadaþýný,
Üçüncü Sahabe reddeder baðlanmayý,
Ona da nasip olur þehitlik makamý,
Çaresizlik içinde kalandý Hubeyb’im.

Esirleri Mekke’ye götürüp sattýlar,
Nevfel’in oðullarý Hubeyb’i tanýrlar,
Hubeyb’i satýn almak için yarýþýrlar,
Müþriklerce paylaþýlamayan Hubeyb’im.

Sonunda anlaþýp ortak karar aldýlar,
Hubeyb’e emsalsiz bir son hazýrladýlar,
Zeyd’i de baþka bir zalime býraktýlar,
Kadere teslim olmuþtu yiðit Hubeyb’im.

Kayalarý eriten sükûnet içinde,
Korkularý daðýtmýþtý dua etmekle,
O, günlerce esir tutulmuþtu bir evde,
Teslimiyette örnek sayýlýr Hubeyb’im.

Nevfel’in kýzý tesadüfen O’nu görmüþ,
Hubeyb, elde üzüm, yüzünü nur bürümüþ,
Zincirler içinde tebessümle gülmüþ,
Ýlâhi rýzka mazhar olmuþtu Hubeyb’im.

O’nu “Tem’im” denilen yere götürdüler,
Hurma aðacýndan bir çarmýha gerdiler,
Son kez “Muhammed’e küfret, kurtul” dediler,
Ýmaný ateþ gibi parlayan Hubeyb’im.

Hubeyb, namaz kýlmak için izin istedi,
Alay edip yine de izin verilmiþti,
O bütün benliðiyle Allah’a yöneldi,
Huþû içinde namaz kýlmýþtý Hubeyb’im.

Namaz sonrasý elini açýp kükredi,
“Rabbim! Onlarý bir say, ikiþer öldür” dedi,
Hubeyb’in elleri çarmýha çivilendi,
Sükûnetini hiç kaybetmeyen Hubeyb’im.

Böyle ölüm, ilk uygulanýr Araplarda,
O’nu hedef yaptýlar atýlan oklara,
Þaþýrtýcý bir rahatlýk hakimdi O’na,
Ah bile demeden dayanmýþtý Hubeyb’im.

Derler: “Kurtulacaksýn, eðer küfredersen,”
Demiþ: “Beni lime lime edin istersen,
Resûl ayaðýna diken batsýn istemem,”
O Ebû Süfyan’ý korkutmuþtu Hubeyb’im.

Müþrikler çýlgýnca parçalamýþtý O’nu,
Akbabalar kan kokusuna doluþmuþtu,
Mucizevi bir halde, o kuþlar uçuþtu,
Kuþlar cesedine kýyamadý Hubeyb’im.

Hz. Râsûlullah, manevi gözle görmüþtü,
Mikdad ve Zübeyr hemen yola düþmüþtü,
Cesedi çarmýhtan alýp topraða gömdü,
Râsûlullah övgüsüne mazhar Hubeyb’im.

O’nun kabri nerededir kimse bilmiyor,
Çarmýha gerilen kahraman biliniyor,
Hubeyb ki; kanatlanýp cennete gidiyor,
Selam olsun sana ey þanlý þehidlerim.


Þair: Abdullah Yaþar Erdoðan.

Sosyal Medyada Paylaşın: