ÖKSÜZLÜĞÜM BOY VERİYOR

ayak seslerinde yýkýlýr þehir
bir çocuk yaþlanýr anasýnýn göðsünde
iki yakasý bir araya gelmedi kitaplarýn
bak bu akþamda ayak izlerimiz kaldý
denizin üstünde
dudaklarýmdaki tuz dünden kalma
uzak bir gecenin koynundaki ter iziydi
titrek yüreðin tökezlemesin satýrlarda
gelin ederken topraðýn koynuna sevgiyi
bir nebzede hüzün kat sesine
doyasýya öp ölümü kýzýl dudaklarýnla

hangi kelimeyi söylesem aþký çaðrýyorsun
hangi geceye dokunsam
saniyeler çakýlýp kalýyor dilime
öksüzlüðüm boy veriyor dilinde
bir vapur çýðlýðýnda kayboluyor cümlelerim
bir þehir çürüyor

kaçak bir üþümüþlük var koynumda
saçlarýmda kör ebe oynayan bir yanlýzlýk
bir vapur çýðlýðýnda suçluyorsun beni
martýnýn kanadýnda inciniyor yaþam
ve sen gitme diyorsun
karanlýðýma düþüyorsun
unutmuþluklarýna tövbe ederek

ay tenimin sürtüðü bu akþam
birkaç kelime sonra seni doðruyor düþlerim
ve bir kadýn topuðundan indiriyor umutlarýmý
birkaç hýçkýrýk kördüðüm boðazýmda
kurak bir gecenin ardýnda
hangi kitabýn arasýnda gül bulsam
seni hatýrlatýyor bana
ne zaman tutsan ellerimden
cehemnemler tutuþuyor
güneþ yine üþümüþ sýrtýmda
ellerimde bir þehirdir kavrulan

ve sen
sana giden yollardan gelmeyim diye
her adýmýmda dönüp siliyorsun

sokaklarda kalmýþ aðlamaklý gözlerim
köprü altlarýnda yatýyor hatýralarým

kaç dudaktan pas tutar gülüþlerin
düþ sarkýtýrdý balkonlar
ayný gergefte gerildik nakýþlara
yüzümüz düþerdi ay koynunda saklý kadýnýn sinesine
toprak bir yolda tozlandý düþlerim

güneþe dönerken ayçiçeði
sen
þiirlerimin son satýrýndan düþüyorsun
ben kendi kanýmda boðluyorum
silkele þiir kitaplarýný
dökülsün aþk içinden
toprak senin kokun olsun
dökül çiçeklerin üstüne
birkaç kelimeyi soy benim için
kimseler görmesin
seviþ doyasýya karanlýkla
at kuyruðu yap saçlarýnda sabahý
sana uzak bir þehir kalýntýsýnda
vurulsun aþk
sýrtýndan
bir kez daha doðursun seni þehir
aklýmýn kýrýntýsýnda


Sosyal Medyada Paylaşın: