ne zaman sokuldu þafak akþamýn koynuna
ne zaman kayboldu insanlýk
uzun bir öykünün sessiz haykýrýþýnda mý
yoksa alayýna yakýlmýþ bir fenerin sýzýsýnda mý
düþünüyorum
içimden sonsuz bir karanlýk geçiyor
gözlerimde yine o yobazýn korkunç arsýzlýðý
tüm duyularým isyanda
sarsýlýyorum
kelimeler
ahh benim iyimser kelimelerim
söyleyin þimdi
kaç harf aydýnlatabilir sizi bu onursuz tabloda
avuçlarýmda yükselen yoldaþýmýn gülüþüne
"aðlama yar"
ki soyunsun umutsuzluk eriyen bedeninden
düþelim yine sevdanýn kavgasýna
iþte bak yine öksüz bir seferde
soluklanýyorum
eyy
sayýlar
çizgiler
tarihe not düþmüþ iblisler
ve hatta
bireysel bir aþk’ýn gölgesinde gülümseyen tüm þairler
ellerinizi kana bulayan renkleri
reddediyorum
ve siz
ayarsýz tüm enstrümanlar
utancýmý, öfkemi ve sevincimi
çekip notalarýnýzdan
susuyorum
ben reþko’nun adýmlarý
ben kayýp bir kentin eskicisi
ben zeynep’in ardil’e aþk’ý
ahh gül gazelinden doðmuþ berivan’ýn saçlarý
ve mehmet’in gözyaþlarý
ve harcýna zulüm kattýðýnýz
toprak damlý saraylarýn varisiyim
demem o ki
at gözlüðünüz size kalsýn
çünkü ben "kýrkikindi yaðmurlarý"nýn ta kendisiyim..