karanlýkta el yordamýyla çalýnan enstrümanlar gibiyiz
boynumuzda malum cellatýn elleri
dudaklarýmýzda çocuk gülüþleri,
kanamakta..
geçtiðimiz her sokak birer tuzak
sessizlik diz çökmüþ evlerin kapýsýna,
gürültücü çizgilerini siliyor..
ne saðý belli bu yolun ne solu
yaðmur, bulduðu her boþluða doluyor vakitsiz..
"insanlar susmuþ konuþmuyor"
ve o yaðmurki birer zindan gibi çörekleniyor
yazgýmýza..
bulanýk sularda büyüyen çiçekler gibiyiz
ciðerlerimizde yerleþik fabrika atýklarý
ve öfkemiz usul usul kadýn cinayetleri
kusmakta..
yükseldiðimiz her geceyarýsý, eþitsizlik daðýtýyor..
bir iþçinin efkarý dem vurdukça ocaðýmýza,
ne siyahý belli bu hikayenin ne beyazý
ateþ yine düþtüðü yeri yakýyor..
"insanlar susmuþ konuþmuyor" diyorum usta
ve o ateþki yüreðimizi üþütüyor,
her solukta..
iþte bak,
yürüdüðümüz her sözcük ve her þiveden
beþ adým sonra,
kahvelerden buram buram kayýtsýzlýk
doðmakta..
offf sýnýr dedikleri þu sözcük yok mu..
hem ezber bozduruyor insana,
hem de ezberletiyor savaþ çýðlýklarýný,
biraz manþet
ve epeyce gaflet edasýnda..
"insanlar susmuþ konuþmuyor"
yoksulluk, bir zenginin sofrasýnda incir çekirdeði..
indiðimiz her deniz kendine benziyor aslýnda,
biraz mavi
biraz kederli..
ötesi aklýn uykusundan ibaret usta,
ahh bir uyansa
bir uyansa..