turuncu yollar geçtim
üstüne umarsýz ayaklarýn dokunduðu
topladým yapraklarý usulca
dalýndan koparýlmýþ her biri
susturulmuþ
ben gibi
çýplaktý gökyüzü
deðiþim rüzgarlarý esiyordu kýyý boyu
solumda havalanan ucu yanýk uçurtmalar
gösteriþli binalarýn arasýnda
kaybolan hayatlar
için için kavrulan ocaklar
damarlarýmdan çekilen
aþkýn kül hali
ayak uçlarýmda yükseldikçe
aksayan soluðum
dili olmayan durgun akþamlarým
kýsa çizgilerle sýnýrlandýrýlmýþ
ve kýsýrlaþtýrýlmýþ öfkem
göðüs kafesimde
katledilmiþ kadýnlýðým
kederli ve bir o kadar kahve kokusuydu hayat
saçlarýmdan süzüldükçe yýllar
dev masalarda hýrpalanan çocuklar
usturasýný ihanetle bilemiþ adamlar
gün ortasý
altýn sarýsýyla parlatýlmýþ kadýnlar
çarþýbaþý raký muhabbetinden
dumanaltý daðýlmýþ zayýf isyanlar
körleþen cesaret ve tutku
kalburüstü soysuzlarýn kahkahasýndan
acý bir fren sesiyle irkilen
irkildikçe sýrýtan mahalle býçkýnlarý
sonrasý karanlýk
hep karanlýk
yine karanlýk
…
çocukluk bu ya,
her kar tatilinde ýþýldayan gözlerim
yaðmurdan henüz geçmemiþti
ki mutluluðun an’lýk olmadýðýný
ilk sana tutulduðumda anladým
seninle sevdim kýrmýzýyý
sende duyumsadým turuncunun sihrini
ömrümün en mavisini
ilk sende hissettim
gözlerine adarken mevsimleri
gülüþünle uyanan nefesim,
dinle dedi
“yaþamak ümitli bir iþtir sevgili”
…
yeþil sokaklarý adýmlýyorum
aþkýný gururla omuzladýðým
her adýmda
ismine dünyayý baðýþladýðým,
benimle þiirden geçer misin..
miNe güLtepe
02.temmuz.2014