Son Şiir

Kalabalýða karýþmýþ binlerce telaþlý adýmlar
Unutulmuþ sokak adlarý
Hesapsýz yaðan yaðmurlar
Belli belirsiz mutluluklar
Canýmý yakýyor.

Tutsam ellerini aydýnlanýr mý karanlýklar
Dokunsam ten’e
Hisseder mi söylemediklerimi
Tutar mý beni yüreðimden
Basýpta yüreðinin mürekkebine
Yazar mý alnýna
Sever mi.

Unutmuþtum
Bana aþkta gurbetti
Unutmuþum
Yalnýzlýktý o.

Sustum
Bir veda öpücüðü deðildi bu,
Ölüm dokundu sanki dudak uçlarýma
Susuyordum
Ölenin dili yoktu konuþmaya.

Maviler soldu
Sardunyalar açmadý
Renkler bir bir kayboldu
Siyah beyaz hayat.

Sonra
Gülüþü gitti
Avaz avaz ayrýlýk kahkahalarý türlü türlü
Yankýlandý bilinç altýma
Amansýz bir aðrý vurdu sol’a
Yüreðe yas
Göze yaþ düþtü.

Bu son þiirim
Ayrýlýk yakar yýkar bilirim
Yandý yüreðim yýkýldý düþlerim
Yokluðun aðýr
Sancýlý
Can çekiþiyor dizelerim.

Ç/alsýn bizden bir ayrýlýk türküsü
Uzak di/yarlardan gelsin
Dolsun kadehime
Ahlaksýz vedalara düþtük
Teslimiyetim o’nadýr
Kýyametim yokluðuna
Zordu
Kahýrdý.

Beklemeliydim
Bekle diyen çýkmadý
Gelecekti oysa
Gelen olmadý.

Ben O’nu
Sabrým selameti kaybetti.

Erkan Ýpek
Sosyal Medyada Paylaşın: